domingo, 25 de octubre de 2009

Recorda que te poido facer borrar da miña memoria!

Deixoume o mozo. Así, de súpeto, tras cinco anos de feliz relación. Sen avisar, sen posibilidade de previr o feito e polo tanto crear un plan B o suficentemente bon como para saír a flote. ¿Que fago agora? ¿Onde gardo todo aquilo que durante cinco anos construímos xuntos? E peor aínda, ¿como logro facer desaparecer a esta persoa dos meus recordos?

Agora poido facer que superar a ruptura non sexa máis ca un trámite médico. Lacuna Inc. é a novedosa compañía que se encargará do traballo máis sucio mentras eu simplemente sigo coa miña vida. ¿Sinxelo, non?. Tan só teño que estar disposta a pasar por un tratamento que equivale ao pequenas lesións cerebrais e voilá, esquecín ao amor da miña vida.

Por sorte ninguén rematou ningunha relación conmigo e Lacuna Inc. só existe como parte dun film. E digo por sorte porque sen as nosas memorias e recordos non seríamos quen hoxe somos, ou polo menos non saberíamos porque temos chegado ata aquí.

En Eternal Sunshine of the spotless mind (traducida como ¡Olvídate de mi!) Kate Winslet e Jim Carrey poñen os diálogos á común situación na que queremos esquecernos de todo o pasado, fora mellor ou non. Así é como por turnos acoden a unha desconcertante compañía médica que ten como ocupación principal desfacerse dos recordos das persoas. Uns impulsos eléctricos aquí e acolá no cerebro e un xa non volve saber nunca máis da súa muller, do seu can ou do seu fillo. Os recordos mentais desaparecen pero tamén o fan os físicos, a medida que avanza o tratamento un desfaise de todo aquelo relacionado co pasado e incluso os amigos reciben a orde inexcusable de non decir ao afectado que está a realizar este cambio na súa vida.

O problema xurde cando un realmente non quere esquecer o pasado e se dá conta demasiado tarde de que todo está sendo consumido por un furado negro. ¿Que facer nese caso? ¿Como recuperar, polo menos na nosa memoria, á persoa que tanto amamos? Dunha maneira aínda máis surrealista que o propio planteamento da película, Joel Barish (Jim Carrey) e Clementine Kruczynski (Kate Winslet) recórdannnos que moitas veces a vontade de aferrarse a alguén, ou ao seu recordo, de maneira consciente ou non, é moito máis poderosa que as circunstancias.



Ficha Técnica (La Butaca)

Dirección: Michel Gondry.
País: USA.
Año: 2004.
Duración: 108 min.
Xénero: Comedia romántica.
Interpretación: Jim Carrey (Joel Barish), Kate Winslet (Clementine Kruczynski), Kirsten Dunst (Mary Svevo), Mark Ruffalo (Stan), Elijah Wood (Patrick), Tom Wilkinson (Dr. Howard Mierzwiak), Thomas Jay Ryan (Frank), Jane Adams (Carrie), David Cross (Rob), Ryan Whitney (Joel joven), Lola Daehler (Clementine joven).
Guión: Charlie Kaufman; basado nun argumento de Michel Gondry, Charlie Kaufman e Pierre Bismuth.
Produción: Steve Golin y Anthony Bregman.
Música: Jon Brion.
Fotografía: Ellen Kuras.
Montaxe: Valdís Óskarsdóttir
Deseño de producción: Dan Leigh.
Dirección artística: David Stein.
Vestiario: Melissa Toth.

domingo, 18 de octubre de 2009

Periodismo cidadán- ¿Somos necesarios os xornalistas?

Hoxe en día calquera persoa que dispoña dunha cámara dixital (que habitualmente tamén grava videos) e dun ordenador con conexión a internet pode publicar noticias. Son moitos os bloggers que se dedican a dar testimonio do que os rodea, engadindo documentos gráficos dos feitos. O dereito á libre información é unha cuestión de vital importancia que non se ve respetada en numerosos países, polo cal é importante a concienciación do cidadán medio sobre a realidade que nos rodea. En momentos en que a prensa tradicional (entendida como os medios de comunicación de cada país) non é quen de facer valer este dereito por diversos motivos, é innegable o valor da información que achega o cidadán.

Pero, ¿existe algunha capacitación mínima que deba ter aquel que desexa informar?¿Onde quedan os xornalistas de sempre? ¿Debería haber algunha diferencia entre quen ten o título, e a profesión, de xornalista e quen sae da súa casa e case por azar grava un accidente, unha onda xigantesca ou un ataque a un sen teito? Sen crer padecer de titulitis, considero que facerte eco dun acontecemento e colgalo no teu blog non te convirte por si mesmo en xornalista. E é que puideches perder o principio do feito, ou entendelo de forma distinta a como sucedeu, e o que colgues na rede será o que os demáis crean que pasou se é que deciden non buscar outras informacións sobre o mesmo. Os xornalistas deben non só describir os feitos senón dar aos lectores, espectadores e oíntes, as ferramentas, os mecanismos para comprender o que subxace detráis do que se ve. Á hora de publicar unha noticia non só interesa o que vemos, que habitualmente non sirve para entender o que está a suceder. É o traballo do xornalista o investigar as causas, as conexións co pasado e contextualizar o feito. Sen opinar sobre se está ben ou está mal, iso faráo o lector.


Internet revolucionou o mundo das comunicacións, das relacións, e con elo tamén da información. O xornalismo cidadán é sen dúbida un paso adiante, permítenos ver, oír, o que sucede practicamente no momento que ocorre cando os outros medios están silenciados. Pero non sempre nos axuda a comprendelo. Isto é o que diferencia esta práctica do xornalismo entendido á maneira tradicional (en medios máis ou menos tradicionais).

¿Colaboración cidadá co aporte de información en tempo real? Si. Sen dúbida. Para min a información non é cuestión de minorías elitistas.

¿Xornalismo cidadán? Con matices, ¿Entendido como única fonte de información e dotado do valor de verdade absoluta? Non.