Benvidos. Pasen, non dubiden, non teman, ningún dos que está ao outro lado das rellas pode alcanzalos coas súas poutas. Poden velos, ulilos, temelos, pero non tocalos. O máximo que esas pobres ánimas poderán facer contra vostedes será berrarlles, cuspirlles ou mentarlles a todos os ancestros e baixar a todos os santos de xunto de San Pedro.
Senten, acomóndense, teñen moitas filas onde escoller. Pero teñan ben claro que na primeira as bágoas, e esputos dos seres malditos poderán alcanzalos de cheo, o que engade un alto valor ao prezo, meramente simbólico, que pagaron por esta entrada. Se vostede é un desos ao que calquera das femias da xaula lle acerta nun ollo ao cuspir chea de rabia saberá que conseguiu evitar as malas bruxas durante polo menos tres meses, ata o seguinte acto público de Esperpentia, o zoo moral do Século XXI. ¿Teñen xa todos listos os seus panos para as falsas bágoas, os seus flocos de millo e regalices? Pois abran ben os ollos, preparen os seus oídos para os máis espantosos alaridos e desfruten. ¡Que se erga o pano! ¡Que comece a función!
Marmurios, voces alzándose para non dicir máis que obviedades e necedades. Xestos obscenos que non levan a ningures. Rituais simbólicos dentro dunha vitrina que nos ailla, que nos impide actuar, nos afoga e cega. Un pasado católico apostólico romano tiránico e intransixente que se rexenera a si mesmo en cada bendición, en cada salmo cantado, en cada bafarada de incenso en plena cara, en todas as olladas empañadas a un cadaleito que non tería que estar aí. A un corpo inerte que, nunca, tería que ser deshonrado de tal maneira. Mentiras, cinismos, ironías, faladurías que a ninguén fan ben. E despois de todo iso, un home tocado de púrpura que quere facernos crer. Un ancián tremente investido dunha santidade na que case ninguén ten xa fe. Querendo facernos crer. Querendo que non perdamos a esperanza. ¿Que esperanza? Porque, ¿que vamos a agardar do futuro, do que virá, se somos nós os primeiros en virarlle a cara e negarlle a man a quen máis o necesita, a quen non é só carne da nosa carne, a quen é algo máis que un fregués ou o noso irmán? Xa non sei se é que non podo ou que non quero crer.
Senten, acomóndense, teñen moitas filas onde escoller. Pero teñan ben claro que na primeira as bágoas, e esputos dos seres malditos poderán alcanzalos de cheo, o que engade un alto valor ao prezo, meramente simbólico, que pagaron por esta entrada. Se vostede é un desos ao que calquera das femias da xaula lle acerta nun ollo ao cuspir chea de rabia saberá que conseguiu evitar as malas bruxas durante polo menos tres meses, ata o seguinte acto público de Esperpentia, o zoo moral do Século XXI. ¿Teñen xa todos listos os seus panos para as falsas bágoas, os seus flocos de millo e regalices? Pois abran ben os ollos, preparen os seus oídos para os máis espantosos alaridos e desfruten. ¡Que se erga o pano! ¡Que comece a función!
Marmurios, voces alzándose para non dicir máis que obviedades e necedades. Xestos obscenos que non levan a ningures. Rituais simbólicos dentro dunha vitrina que nos ailla, que nos impide actuar, nos afoga e cega. Un pasado católico apostólico romano tiránico e intransixente que se rexenera a si mesmo en cada bendición, en cada salmo cantado, en cada bafarada de incenso en plena cara, en todas as olladas empañadas a un cadaleito que non tería que estar aí. A un corpo inerte que, nunca, tería que ser deshonrado de tal maneira. Mentiras, cinismos, ironías, faladurías que a ninguén fan ben. E despois de todo iso, un home tocado de púrpura que quere facernos crer. Un ancián tremente investido dunha santidade na que case ninguén ten xa fe. Querendo facernos crer. Querendo que non perdamos a esperanza. ¿Que esperanza? Porque, ¿que vamos a agardar do futuro, do que virá, se somos nós os primeiros en virarlle a cara e negarlle a man a quen máis o necesita, a quen non é só carne da nosa carne, a quen é algo máis que un fregués ou o noso irmán? Xa non sei se é que non podo ou que non quero crer.
