"Clic"

-->

Non é tan difícil perder o control. Non son tan poucas as probabilidades de que nos suceda a calquera de nós. O número de sociópatas no mundo globalizado de hoxe non é tan pequeno, parece que aumenta proporcionalmente, como mínimo, ao crecemento da poboación. ¿Que sucede dentro da nosa cabeza? ¿En que parte do cerebro se esconde o problema que desencadea o tsunami? ¿Somos todos potenciais asasinos en serie e non o sabemos? Parece que todos camiñemos pola vida con un detonador escondido dentro da cabeza, ben profundo, alí onde non podemos chegar nin querendo. E de súpeto, un día, algo, alguén, poida que sen querer, atopa o noso botón vermello e desata á fera. E ruximos. Ou non. Calamos e observamos. E logo actuamos. Sen falar sequera. Sen dar a máis mínima explicación. E nada pode deternos, ninguén se atreve a intentalo. Só nos parará unha andanada de balas disparadas dende posicións vantaxosas ás que o noso rifle, a nosa pistola, nunca poderá chegar. Aí acaba todo. Despois virán os titulares, os especiais de televisión, os psicólogos que nunca falaron con nós e nos coñecen como se nos parisen. Pasaran os anos e farán películas, libros e cancións sobre o noso caso. O mercado non ten piedade nin conciencia.

Se alguén preguntara á xente que nos rodeaba, esta aseguraría que eramos persoas “normais”. ¿Quen diaños é normal cando un día esperta e decide que vai matar a todos os que viven no seu bloque de edificios? Nos medios falarase de familias desestruturadas, de tensións internas, de abusos cando un era neno que deixaron unha pegada invisible. E pese a todo ninguén saberá que foi o que sucedeu dentro da nosa cabeza. Ninguén chegará a coñecer que fixo sonar ese “clic” que cambiou o noso mundo e o transformou nunha tormenta vermella. Especularase. Disertarase. Discutirase o tema. Pero aínda agora, xa na segunda década do século XXI, non sabemos porqué sucede. Non sabemos se é a acumulación de medos e danos ou un simple curtocircuíto mental que nos funde os miolos unha noite. Dende sempre houbo xente que unha mañá decidía facer desaparecer da terra a todos aqueles que consideraba non merecían estar nela. Tamén houbo quen nunca se sentiu parte do grupo, do mundo en que alguén alleo decidiu que lle tocara vivir, e preferiu abandonalo antes de tempo, pero sen levar a ninguén máis por diante. Pero nunca como agora, como dende o século XX, se xuntaran as vontades desquiciadas con unha tecnoloxía que multiplicase por cen o resultado dos seus actos e nos deixasen sen as xeracións máis novas, aquelas que se supoñía ían ser os líderes do mañá. Podemos botarlle a culpa ao stress, á vida moderna, ás presións por ser os mellores en todo momento, sobre calquera outro, á falta de atención dos nosos pais, á necesidade de vivir nun grupo e ao mesmo tempo ser o líder del. Podemos alegar cento e un motivos, pero o máis seguro é que nos esteamos enganando, divagando sen chegar ao punto clave. E é que en calquera momento, en calquera de nós, pode soar ese “clic” que de seguro nos condenará.

La locura comienza cuando uno ya no puede ver las suturas que mantienen unido al mundo

(Rabia, Stephen King)

Jeremy- Pearl Jam