Vida social I (antónimos)

Vivir na era da web 2.0 ten o seu aquel. Unha pode levar sorpresas en período vacacional cando dende unha (case) inhóspita aldea- por chamarlle dalgún xeito a un lugar onde quedan menos de quince persoas en varios quilómetros á redonda- abre, despois de moitos esforzos, o seu correo electrónico e atopa unha invitación para comezar a empregar as redes sociais con xente á que fai polo menos catro anos que non dirixe a palabra. A explicación máis razoable para isto é o feito de que Facebook che permite convidar a toda a túa lista de contactos de Hotmail, Yahoo e Gmail a ser os teus amigos na rede social. Ante esta situación xorden as dúas grandes preguntas do decenio: “por que agora?” e “por que a min?”. Tamén te sacoden uns espasmos estraños mentres tentas decidirte entre aceptar esa invitación, escribir un correo electrónico e esa persoa explicándolle que debería actualizar a súa libreta de contactos ou, por último, facer como se nunca tivese pasado e borrar ese email da bandexa de entrada como se se tratase de spam. Calquera das tres opcións pode ser correcta, só hai que saber escoller ben as consecuencias que se obterán do acto que decidamos levar a cabo. O único que se pode dicir que está claro dende o punto de partida é que o pasado sempre vai estar agardándonos nalgunha esquina, sen importar a cidade, para sorprendernos calquera domingo á volta da biblioteca, do quiosco ou da panadería.

A cousa remataría aí, sen máis anécdota que a dispersidade xeográfica galega e o lenta que pode ser a conexión á Internet, de non ser que, pola outra banda, a socialización tradicional dos nosos achegados de máis de setenta e cinco anos do rural ten as súas normas e regras do máis dispares. Convencións polas que un tamén debe rexerse, asimilando conceptos e situacións nas que nunca desexaría verse envolto. E todo sempre ofrecendo unha boa cunca de café ben quente e unhas pastas de té compradas hai cinco anos para ocasións deste tipo. Doces deses que non caducan nin amolecen para situacións que tampouco deixan de repetirse. Alguén a quen non esperas, que non avisou, que nin imaxinas, aparece ante a porta da túa casa para pasar a tarde contigo como se se tratara do teu irmán siamés. As anécdotas, queiras escoitalas ou non, voarán dos beizos e espallaranse sobre o mantel, esquivando como serpes as cuncas e arrincando da túa lingua réplicas que máis tarde desexarás nunca ter dado por seren demasiado íntimas. E unha, sorprendida por ter esquecido que as cousas son desta maneira e non doutra non se pode queixar. Non pode emitir lamento algún. Veño da cidade, non comprendo as rutinas, as roldas de veciños, indo de casa en casa cada tarde a botar a partida e comentando as últimas novas sobre defuntos a quen poida que ninguén dos reunidos tan sequera coñecese. Non teño dereito a interferir en rituais sociais que non pertencen ao meu tempo nin ao meu ámbito. A min os máis maiores déixanme esas trangalladas do Tuenti, do “Feisbu” e do “Tuiti”... que eles están moito máis cómodos entre cuncas de café con leite e historias de leiras, marcos e partillas.

A realidade é que sen desprazarme máis de 250 quilómetros podo estar en dous mundos totalmente diferentes, que se rozan, que se entrecruzan sen nunca mesturarse do todo. Dous mundos que non son máis que as dúas caras dunha mesma moeda, da nosa mesma moeda. Queiramos aceptalo ou non, Galicia aínda está dividida, profundamente dividida entre o rural e a cidade, entre a tradición e a máis punteira tecnoloxía, esa é a realidade da nosa comunidade, que aínda case non aprendeu que se pode manexar o rato e facer dobre click sen deixar por ilo de empregar o sacho na leira.