Oito segredos numerolóxicos

Cóntame un segredo. Algo que ninguén, ninguén máis saiba. Non ten porque ser nada realmente especial. Nada escabroso. Nada escuro. Pero algo único. Algo só para min. Algo que brille de noite como un vagalume incombustible. Algo que aínda que peche os ollos non poda sacar da cabeza. Cóntame algo que nos una para sempre. Unha historia que comece polo final e non teña principio. Desas que (sabes) non me deixan durmir. Atrévete a facerme estar esperta un mes, coñeces a maneira. O insomnio non é un problema de cando en cando, ata senta ben se sabes como aceptalo. Nestas trinta e unha madrugadas de outubro poderemos debuxar xuntos sobre o teito (ese tan branco do que sempre renegas) trinta e dúas maneiras de cruzar o escenario. E todas, todas e cada unha delas, serán nosas. Só nosas. E funcionarán como a máis enxeñosa engrenaxe. Farannos crer que cando saiamos de escena non todo rematará, haberá un epílogo, segunda e terceira parte, nunca un punto e final. Cóntame un segredo, deses que funcionan como banda sonora de toda unha vida de recordos. Por favor.